زمين ، عرصه ي ظهور يك حقيقت آسماني است و جنگ برپا شده بود تا آن حقيقتظهور يابد.
جاذبه ي خاك به ماندن مي خواند، و آن عهد باطني، به رفتن... عقل به ماندن مي خواند و عشق به رفتن ... و اين دو را خداوند آفريده است تا وجود انسان، در آوارگي و حيرت ميان عقل و عشق معنا شود.
حرم عشق كربلاست و چگونه در بند خاك بماند آنكه پرواز آموخته است و راه كربلا مي شناسد و چگونه از جان نگذرد آن كس كه مي داند جان بهاي ديدار است.
در ملكوت اعلي جز شهيد كسي زنده نيست و حيات ديگران ، اگر هم باشد به طفيل شهداست و با شفاعت آن ها.
چه جنگ باشد چه نباشد . راه من و تو از كربلا مي گذرد. باب جهاد اصغر بسته شد ، باب جهاد اكبر كه بسته نيست.
اي دل! صحراي بلا به وسعت تاريخ است و تا مومنين را به بلايي كربلايي نيازمايند، رها نمي كنند. مي انگاري كه به يك زبان در دهان گرداندن كه (( يا ليتنا كنا معكم)) تو را واگذارند تا در صف اصحاب عاشورايي امام عشق محشور شوي ؟ زنهار كه رسم دهر بر اين نيست ؛ دهر بر محور حق و عدل مي چرخد و تا تو كربلايي نشوي، تا سلاح در كف نگيري و پاي در ميدان ننهي و بر غربت و مظلوميت و جراحت و درد و سختي و شدت و اسارت صبر نورزي تو را به خيل عاشوراييان نمي پذيرند.
رنج، آدرگاهي است كه جوهر وجود انسان را از غير او جدا مي كند.
من هرگز اجازه نمي دهم كه صداي حاج همت در درونم گم شود. اين سردار خبير قلعه ي قلب مرا نيز فتح كرده است.
اگر قبرستان جايي است كه مردگان را در آن به خاك سپرده اند پس ما قبرستان نشينان عادات و روزمرگيها را كه راهي به معناي زندگي هست، اگر مقصد پرواز هست ، قفس ويران بهتر از پرستويي كه مقصد را در كوچ مي يابد از ويراني لانه اش نمي هراسد.
عجب از اين عقل وا‍‍‍ژگونه كه ما را در جست جوي شهدا به قبرستان ها مي كشاند.
هر كه مي خواهد ما را بشناسد، داستان كربلا را بخواند.
خداوند مقرب ترين بندگان خويش را از ميان عشاق بر مي گزيند و هم آنان اند كه گره ي كور دنيا را به معجزه عشق مي گشايند.
برخيز برادر برخيز... قافله ي كربلا روانه است و آواز جرس كه از باطن ملكوتي انسان برمي آيد عشاق حرم را فرا مي خواند اما برادر مي داني حب حسين (ع) در دلي بيدار مي شود كه از خود و آن چه دوست دارد در راه خدا گذشته باشد.
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
آمار
وب سایت: